BOTA NË FOKUS | Palestina e Omerit dhe ajo e Herzlit
Për më shumë se 14 shekuj, myslimanët dhe të krishterët në Palestinë nuk jetuan në një bashkëjetesë të përmbajtur me vështirësi, por brenda një qytetërimi të përbashkët. Pak vende në botë mund të pretendojnë një histori harmonie fetare kaq të thellë, të qëndrueshme dhe organikisht të jetuar. Kjo histori nis me një episod që pelegrinët ungjillorë rrallë e përmendin.
Kur Jerusalemi iu dorëzua ushtrisë myslimane në vitin 637 e.s., Patriarku greko-ortodoks Sofroni pranoi t’ia dorëzonte çelësat e qytetit vetëm vetë kalifit Omer ibn el-Hattab. Omeri udhëtoi nga Medina me një shërbëtor dhe një deve të vetme, duke ecur me radhë pranë saj. Omeri nënshkroi Marrëveshjen e Aelias, duke garantuar jetën, kishat, pronën dhe adhurimin e të krishterëve.
Benzion Netanyahu (babai i Benjamin Netanyahut) e ndante plotësisht insistimin e Jabotinsky-t për krijimin e një “Muri Hekuri” midis Izraelit dhe fqinjëve të tij arabë. Marrëveshjet e Oslo-s, ankohej babai i plakur i Netanyahu-t, ishin “fillimi i fundit të shtetit hebre”. Kështu, pas tërheqjes së Izraelit nga Gaza, ai mbështeti rikthimin e pushtimit, edhe nëse kjo do të sillte vite lufte. Dhe deri në fund të jetës së tij të gjatë, ai mbajti paragjykimin orientalist evropian: “Tendenca për konflikt është thelbi i arabëve. Ai është armik nga natyra… Ekzistenca e tij është një luftë e përhershme.” Avdi Bakiju /SHENJA/
MARKETING
